╯๐╰ ในวันที่ฉันเหงา

วันนี้ฝนตก (ตกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว)หนักมาก ฉันนั่งอยู่คนเดียว ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กที่ไม่มีอะไรเลย

มองไปทางซ้ายก็ตู้เสื้อผ้าไม่ใหญ่มากนัก  ถัดไปขวามือก็โต๊ะเขียนหนังสือที่มีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคที่ 

เปิดเพลงของ BIG BANG ค้างไว้ บนชั้นนั้นมีหนังสือนิยายหลากหลายอรรถรสรวมทั้งหนังสือการ์ตูน 

...แอบสงสัยว่าหนังสือเรียนไปไหน  หนังสือเรียนก็อยู่ในตู้ เพราะพื้นที่ไม่พอ(ยิ้มกลบเกลื่อน)

นี่ก็สามปีแล้วสินะที่เรามาได้มาอยู่ที่นี่แม้ว่าในแต่ละวันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยก็ตาม

ฉันยังคงอยุ๋คนเดียว บางครั้ง บางวัน บางเวลาจะมีเพื่อนๆ(มากกว่า) แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยุ่กับฉันเสมอ

"ความเหงา"ยังไงหล่ะ  ถึงภายนอกฉันพยายามที่จะทำตัวสบายๆ สดใส เหมือนไม่ได้คิดอะไร 

มีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ ได้พบเจอ แต่ภายในใจกลับรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวังเหลือเกิน

ฉันไม่ขอให้มีคนมารัก(แบบชู้สาว) ฉันมีความรู้สึกอาจจะแปลกไปบ้างว่าฉันไม่พร้อมที่จะมีใคร 

เพราะจากที่ได้ยิน ได้เห็น (คนรอบข้าง)  ไม่เห้นว่าจะมีความสุขตรงไหนเลย มีแต่ความทุกข์ ไม่

สบายใจ  คอยแต่กังวล ระแวงไปทั่ว ตามหึงหวง โทรตาม โทรเช็คอยู่นั่น  แต่ก็เข้าใจอยู่นะว่า 

"คิดถึง" "เป็นห่วง" "รัก" แต่บางทีก็มากเกินไป   คุยโทรศัพท์นาทีแรกๆก็ดีนะ ทางที่ดีไม่ควรเกิน 

สามสิบนาที (จากการที่ไม่ได้ตั้งใจนั่งไป)อ เพราะหลังจากนั้นจะเริ่มมีปากเสียงกัน ทะเลาะกัน 

ตัดสาย..ซึ่งเป็นแบบนี้แทบจะทุกวัน (ห้องข้างๆอย่างเราก็เบื่อเหลือเกิน) ถือเป็นมลพิษทางเสียง

มากๆ T______T (เราขี้บ่นจังวุ๊ย)..กลับดาวแม่ มา ๆ 

ในทางตรงกันข้ามในขณะที่คนอื่นๆเขามีคนพูดด้วย ทั้งที่เห็นหน้า ไปกินข้าว ดูหนังฟังเพลง เดินเล่น ออกกำลังกาย บลาๆๆๆ ด้วยกัน

ตัวฉันกลับเดินลำพังเพียงคนเดียว...